Roztocza uszne u psów – 5 najczęstszych objawów!

W ciągu swojego życia pies ma do czynienia z różnymi rodzajami pasożytów. Dlatego każdy właściciel psa wie, jak niebezpieczne dla psa mogą być kleszcze. Innym znanym i budzącym strach pasożytem jest roztocze jesienne. Jednak tylko nieliczni właściciele psów znają innego pasożyta, który atakuje uszy naszych pupili, czyli roztocza uszne. Czy wiesz, jakie zagrożenia stwarzają roztocza uszne u psów?

Podobnie jak wiele innych pasożytów, roztocza uszne żywią się ciałem swojego żywiciela. Roztocza uszne rozprzestrzeniają się w kanałach słuchowych psów, gdzie żywią się komórkami skóry psów, ich krwią i innymi płynami ustrojowymi.

Termin „roztocze uszne” nie opisuje konkretnego gatunku pasożyta. Jest to raczej ogólne określenie wszystkich gatunków roztoczy, które preferują przebywanie w kanałach słuchowych i małżowinach usznych waszych zwierząt i tam się odżywiają.

Podobnie jak wszystkie inne gatunki roztoczy i kleszczy, roztocza uszne mogą być niebezpieczne dla psów. Roztocza są nosicielami wielu chorób, na które cierpią również wasze pupile.

Chociaż roztocza uszne stanowią znacznie mniejsze zagrożenie niż kleszcze, nie oznacza to, że należy lekceważyć obecność roztoczy usznych u psów. Jeśli podejrzewasz, że twój pies cierpi na obecność tych pasożytów, powinieneś zgłosić się do weterynarza w celu zbadania zwierzęcia.

Psy często zarażają się roztoczami usznymi od innych psów lub kotów. Szczególnie wysoki wskaźnik zarażeń występuje wśród szczeniąt w hodowlach ze względu na stały kontakt z innymi psami, które mogą być zarażone. Kolejnym źródłem zarażenia jest matka, która może przekazać roztocza uszne prawie wszystkim swoim szczeniętom. Psy mogą również zarazić się roztoczami usznymi poprzez odpadające lub zeskrobane strupy zarażonych zwierząt. W praktyce jednak liczba takich przypadków zarażenia jest znikoma.

Powierzchowne objawy roztoczy usznych i zapalenia ucha u psów są bardzo podobne. Jak więc rozpoznać je u psów? Odpowiedź tkwi głęboko w strupach i woskowinie psa. Pasożyty powodują silne wysuszenie i tworzenie się strupów w uszach naszych psów. Jeśli przyjrzysz się tym strupom pod lupą, zobaczysz maleńkie białe plamki poruszające się w lub na strupach. Te białe plamki to żywe roztocza uszne.

Jednak ostateczną diagnozę może postawić tylko weterynarz. Jeśli podejrzewasz, że u twojego psa występują roztocza uszne, powinieneś udać się do weterynarza.

Aby ustalić, czy twój pies jest zarażony, musisz porównać możliwe objawy zarażenia roztoczami usznymi z zachowaniem twojego psa.

Objawy roztoczy usznych u psów obejmują:

• Nadmierne i wyraźne drapanie uszu
• Potrząsanie głową w celu pozbycia się pasożytów
• Twarde czarne lub zabarwione krwią czerwono-brązowe strupy w małżowinie usznej i przewodach słuchowych
• Ślady drapania wewnątrz małżowiny usznej
• Upośledzenie słuchu

Rzadko zdarza się, aby zarażone było tylko jedno ucho psa. Dlatego koniecznie sprawdź oba uszy swojego pupila.

Ludzie również mogą zarazić się roztoczami usznymi od psów. Chociaż ludzie nie są ulubionymi żywicielami tych małych pasożytów, to jednak również ty możesz zarazić się roztoczami usznymi od swojego psa.

Zanim wpadniesz w panikę i umieścisz swojego pupila w kwarantannie, możemy cię uspokoić. Ryzyko zarażenia się roztoczami usznymi od twojego psa jest znikome i występuje tylko w wyjątkowych przypadkach. Objawy zarażenia u ludzi są takie same jak u psów.

Po wyjaśnieniu, czym są roztocza uszne i jakie są objawy ich występowania, nadszedł czas, aby zająć się pytaniem „Jak leczyć roztocza uszne u psów?”.

Chociaż pokusa leczenia roztoczy ucha domowymi środkami jest duża, lepiej udać się bezpośrednio do weterynarza, aby dowiedzieć się, jaka metoda leczenia jest najlepsza dla twojego psa. Najpierw weterynarz dokładnie oczyści uszy twojego psa, aby usunąć jak najwięcej roztoczy. Następnie najprawdopodobniej zastosuje środek przeciwpasożytniczy na uszy twojego psa.

Nowsze, bardziej agresywne leki stosowane w leczeniu roztoczy usznych mogą całkowicie wyeliminować niepożądane pasożyty już po jednej dawce. Leki te są jednak dostępne wyłącznie na receptę. W razie potrzeby należy skonsultować się z weterynarzem.